Dag 14 – Of raak ik de tel een beetje kwijt?
Want we zijn voor het gevoel al zo lang weg, zelfs de eerste dagen in Duitsland lijken al weer een eeuwigheid geleden. Ik heb trouwens ook de dagen even moeten hernummeren, want dat klopte niet meer. Qua landen hebben we nu gehad:
- Nederland
- Duitsland
- Oostenrijk
- Italië
- Slovenië
- Kroatië
- Bosnië Herzegowina
- Montenegro
en zitten we in Albanië (9) dus dat is al dik over de helft.
Het begint ‘s-morgens goed met een uitstekend ontbijt verzorgd vanuit de camping want we hadden tenslotte gekozen voor B&B. Daarna begonnen echter de discussies over de te volgen route. Wij waren eerder geadviseerd de SH5 te volgen maar omdat die richting Kosovo gaat, en wij daar niet verzekerd zijn, had ik voor het laatste stuk Albanië een “fraai” alternatief gevonden. De campingbaas echter ontraadde deze weg omdat die ongetwijfeld vol kuilen zat en ook nog eens erg lang zou gaan duren. Wij besloten de groep op te splitsen want Pieter en Jeroen wilden persé dit stuk rijden terwijl ikzelf, net als Janneke en Tanita, niet noodzakelijk offroad wil rijden. 
Een stuk lager ging de SH6 ook richting Macedonië dus wij drieën gingen over de normale Albanese wegen. Nu zijn er stukken bij met goed asfalt, maar dat valt voor een groot deel echt wel tegen. Ook zijn er veel meer verkeers-deelnemers dan wij normaal gewend zijn en steekt er van alles over. Wel hebben we nu vastgesteld dat Albanië een prachtig land is met veel natuurschoon en jammer genoeg heel veel armoede. De meeste foto’s zijn in Albanië genomen met Janneke’s sony en die worden t.z.t. op de site gepubliceerd. Door het formaat van de memorycard krijg ik ze nu niet op het blog dus nog even geduld. Na een kleine 150 km reden we Macedonië (10) binnen en konden we doorrijden naar het meer van Ohrid. In de tussentijd kregen we een berichtje door van Jeroen dat Pieter z’n motor had neergelegd en dat het een “heftig” stukje offroad was. De GSA van Pieter is aldus weer een ervaring rijker zoals dat heet door voornamelijk wat extra krassen op z’n koffer.
Het trio Janneke, Tanita en ik reden verder zonder problemen door Macedonië maar ook hier moest je blijven opletten door de slechte conditie van de wegen. Een gat van een meter in diameter en 10 à 15 cm. diep
is geen uitzondering. Op de vraag hoe diep de gaten waren waar nog water in stond moet ik echter het antwoord schuldig blijven. Aan het eind van de middag reden we Ohrid binnen zodat wij alvast onderdak konden regelen en het stadje verkennen. In de avond genoten van een typisch Macedonische maaltijd waarvan de naam niet is blijven plakken, maar het laat zich het best omschrijven als een soort Goelash maar zonder paprika. Tegen acht uur kwamen ook de heren offroad rijders moe maar voldaan aan in Ohrid en bestelden dezelfde prak.
Dag 15 – Even kijken bij de Grieken.
Maar niet nadat we nog een fraaie rit door Macedonië hadden gereden. Ook al weer zo’n mooi land waar je normaal niet zo snel komt. 
Op de foto hiernaast is nog een stukje van het meer van Ohrid te zien. Speciaal detail: de vangrail. Hier is dat niets bijzonders want ik heb het idee dat als ze eenmaal zijn geraakt ze zo blijven staan tot de volgende er tegenaan knalt. Eenmaal over de grens met Griekenland (11), hiep hoi, we hebben weer de euro, doorgereden totdat we eindelijk een bakje koffie konden krijgen. Dat viel dus tegen want een hoop is dicht en 
toen we er eindelijk eentje vonden, met prijzen die we al een tijd niet meer hadden meegemaakt, was het met een stuk sjagrijn in een Grieks skioord. Ik wist trouwens niet eens dat ze dat hadden. Vlak voor ons einddoel van deze dag, de plaats Kalampaka, zagen we ineens weer waarom we naar deze contreien waren afgereisd. Zomaar, vanaf een parkeerplaats langs de weg:
Dag 16 – Het kloosterleven…
We hadden onderdak gevonden in, hoe toepasselijk, Hotel Meteora voor de schappelijke prijs van 15 euro pp. inclusief ontbijt. En hoewel het niet meer dan 1 of 2 sterretjes zullen zijn hebben de kamers wel een douche, toilet, TV en een airco. Zeker die laatste is wel nodig want het is bloedheet voor ons Ollanders. Dus wat doen wij dan, we eten het uitgebreide ontbijt (jawel!) en zitten even na 09:00 in de bus om ons
naar, zoals ze zelf zeggen, de Holy Monastery of the Great Meteoron (The transfiguration of our Saviour) te laten vervoeren. Foto’s nemen was aan de binnenzijde niet toegestaan net als korte broeken, dames zonder mouwtjes of dames in broek. Eerst een paar flinke trappen omlaag en daarna weer een paar extra trappen omhoog om bij de ingang van het klooster te komen. Aldaar aangekomen mag je 2 euro storten om naar binnen te mogen en dan blijf ik wel buiten want het kloosterleven trekt mij niet. De overige 4 gingen wel naar binnen maar of het de moeite waard is geweest is wat twijfelachtig. Janneke was al snel weer buiten en Pieter werd er bijna uitgegooid omdat hij dacht dat het film en foto verbod niet op hem van toepassing was. Dat was in de praktijk toch wel het geval….. Gedurende de wandeling daarna, zo’n 7 kilometer om weer in het stadje te komen natuurlijk een heleboel foto’s gemaakt van de omgeving en met name de kloosters. Het zijn er wat teveel om allemaal te plaatsen, maar de volgende serie is wel leuk om even te bekijken.
Wordt vervolgd….