De 15 Landen Toer ’12, vervolg II

Dag 8 – Rijden door Bosnië Herzegowina.

Na onze rustdag werden we uitgezwaaid door Mirjana Cuic van wie wij het (max. 7-persoons) appartement hadden gehuurd. Voor wie ook geïnteresseerd is voor een verblijf bij de Plitvice meren, ze spreekt engels en is bereikbaar op +385911944780. Omdat we slechts 18 km. van de grens met Bosnië waren verwijderd, was de eerste stop al weer snel gedaan. Men heeft daar een keurig nette grenspost neergezet die gezamenlijk door de Kroaten en Bosniërs wordt bezet. Tussen de hokjes van beide douane beambten zit slechts een meter of 3, maar beiden willen toch je paspoort door de scanner halen waarbij de Kroaat ook nog eens de papieren van Tanita’s, Jeroen’s en mijn motor wilde hebben. Dat laatste hadden we nog niet eerder meegemaakt.

Daarna dus Bosnië Herzegowina in en hier valt direct op dat de levensstandaard ten opzichte van Kroatië een flink stuk lager ligt. Er lopen bijvoorbeeld weer veel meer mensen langs de doorgaande wegen, de huizen zien er (nog) slechter uit en er is nog veel schade te zien van de oorlog.

 

Opvallend was soms een bord  (met doodshoofd) langs de weg dat aangaf dat er in een bepaald perceel grond nog mijnen liggen. We zijn maar niet gestopt om het te controleren…..

Wat ons ook opvalt is de drukte in de vele dorpen die we onderweg passeren. Zijn de dorpen in Duitsland of Frankrijk, om maar eens wat te noemen, meestal uitgestorven, hier is genoeg op straat te beleven. Ook het aantal zwerfhonden is vrij groot te noemen net als het aantal leegstaande casco’s. In mijn ogen zijn er trouwens ook bewoonde casco’s, maar dat ter zijde. Verder rij je rond in één grote barbeque. Vanaf zo’n twaalf uur tot ver in de middag  ruik je al het vlees dat bij de restaurants aan de grill hangt. Wat er nu precies ligt te braden is niet helemaal duidelijk, maar de aanname is dat het hier geen varkens zijn. Wijzelf beperken ons tot koffie of cola in een plaatselijk lokaal en nuttigen nog ons zelf gemaakte lunchpakket. Wat trouwens een bijzonder aangename verrassing is, is de benzine  prijs. Die ligt zo rond de 1,25 € per liter… Nu we trouwens steeds verder het binnenland intrekken gaan we ook iets meer meekrijgen van het landklimaat. Collega en vriend Elvir had mij er al voor gewaarschuwd en laat hij nu ook nog eens gelijk krijgen want we kregen toch een hoosbui op ons dak, niet te geloven! Flinke druppels, onweer, complete rivieren ontsponnen zich onder onze wielen, tegenliggers bezorgden ons een fikse douche en op die manier kwam het van alle kanten op ons af. Snel naar een benzinestation om daar onder de overkapping de boel maar even af te wachten. Dat duurde gelukkig ook weer niet te lang.

‘s-Avonds vinden we onderdak in een geel/rood geschilderd Motel in Travnik inclusief Wifi zodat het tweede deel van het blog de wereld in kan. Had zelf geen zin meer om verder nog wat te tikken dus dat verhaal zit er nu pas in. Biertje en slapen dus…

Dag 9 – Verder trekken door Bosnië.

Na een stevig ontbijt bestaande uit een omelet ham of kaas (of juist zonder of weer met allebei) en een kop thee of koffie vertrokken voor de 2e dag in Bosnië. Eerste doel was, naast het rijden door de mooie omgeving, de stad Sarajewo. En dat viel tegen want i.v.m. een of andere demonstratie was er geen doorkomen aan. Het was onderweg ook nog eens begonnen te regenen dus we besloten maar om de stad achter ons te laten en ons te richten op het volgende doel, Mostar. Deze stad is natuurlijk bekend om de  historische, vernielde en opnieuw opgebouwde brug. Daar hadden ze uit economisch perspectief meer haast mee dan met andere panden in de stad, want daar is ook nog wel wat ruimte voor verbetering. Maar ja, ze zijn al blij dat het toerisme weer serieuze vormen aanneemt want dat spekt de kas beter dan een beschadigd kantoorpand. Ook hier was het, wellicht door de zaterdag, een drukte van jewelste met aardbewoners uit de verste hoeken. Omdat we voor onze wandeling al wat hadden gegeten konden we na de fotoshoot afreizen naar ons volgende doel. De plaats Bragaj waar een flinke onderaardse rivier voor het eerst het zonlicht ziet. Ook hier natuurlijk de nodige kraampjes en parkeerwachters maar het leverde best weer een aardig plaatje op. En over plaatjes gesproken. Pieter is ergens z’n fotocamera verloren want die sprong waarschijnlijk uit de opengeklapte topkoffer bij een van de neergelegde, o zo vertrouwde verkeersdrempels. Hij heeft er niet echt veel geluk mee want was hij vorig jaar niet het kabeltje vergeten om ‘t ding te laden, nu heeft hij het kabeltje nog. Na ons bezoek aan Bragaj was het weer even tijd om serieus gas te geven om nog bijtijds, maar wèl na nog even tanken, Kroatië te bereiken. Kroatië heeft een erg lange kuststrook die tot aan Montenegro reikt en een van de laatste plaatsen is daar het historische Dubrovnik. Onderdak hebben we gevonden in een keurig appartement en daarna nog even lekker gegeten in één van de vele restaurants. Nu tijd om te slapen…..

Dag 10 – Wandelen in Dubrovnik

Maar eerst zorgen voor een ontbijtje en dat vonden we al snel op een terrasje met een kopje koffie, thee en een glaasje jus d’orange. Daarnaast nog een soort tosti erbij, ook al noemen ze die dan weer een sandwich, en dan kan de dag officieel beginnen. De wandeling bracht ons in het eerste deel naar de Oude Stad waar we een flink deel van de dag zouden vertoefen. Deze citadel stamt uit de 15e eeuw en bepaald met z’n stadswal het gezicht van Dubrovnik. Zal thuis op wikipedia eens gaan uitzoeken hoeveel oorlogen deze te verduren heeft gehad, maar de laatste was in ieder geval die van 1991-1995. Vanuit zee is de stad beschoten door Montenegrijnen (da’s nog steeds een semi onafhankelijk deel van Servië) met als gevolg dat vrijwel elk huis een nieuwe set dakpannen heeft gekregen. Is wel een beetje jammer maar het is niet anders. Binnen het oude dorp kun je zomaar vrij rondwandelen en is er een riant aanbod aan snuisterijen, ijsverkopers en restaurantjes. En natuurlijk kun je ook hier weer over de hoofden lopen want het was weer beredruk. Misschien beter een andere dag kunnen uitzoeken dan de vrije zondag. Wil je de wallen op dan moet je ook hier betalen met als voordeel dat het daarboven flink rustiger is. En het werd trouwens nog rustiger want gedonder boven ons vergezeld van een donkere set wolken gaf aan dat we voor eventjes afscheid moesten nemen van het zonnetje. En toen het begon los te barsten namen ook wij even de benen om te schuilen op een overdekte trap. We hadden wel naar een barretje gewild, maar dan kwamen we er weer niet in zonder nóg een keer voor deze muur te betalen en er zijn grenzen. Grappig detail was overigens dat Pieter kon kennismaken met een trap die langzaam in een watervalletje veranderde hetgeen hem een doorweekt zitvlak opleverde. Dankzij zijn “melding” gingen de anderen gelukkig op tijd verticaal.

Nu is het dan weer tijd voor een biertje in het zonnetje en straks, o wat erg, een maaltijd op een terras. En we hebben niet eens last van vliegend ongedierte. Zalig kan het leven toch zijn…Morgen begint de tocht naar het voor ons onbekende Montenegro. We zijn benieuwd.

 

Wordt vervolgd.